Nico Victor Theodoor

Mijn ouders hebben ook een grapje met me uitgehaald wat dat betreft. Weliswaar een verborgen grapje, maar ik heb er wel de rest van mijn leven plezier van. Mijn vader was gemeenteambtenaar, zat hele dagen tussen de formulieren. Dat heeft ongetwijfeld een rol gespeeld bij de namen die mijn ouders uiteindelijk voor mij gekozen hebben: Nico Victor Theodoor. Rechtstreeks uit het spelalfabet. N. V. T.: niet van toepassing.

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje...

Credits

Niet de schoenen

Ik ben nauwelijks binnen, heb mijn schoenen nog aan, sleutel in de hand. Daar staat ze al. De onderbuurvrouw. Ze leunt tegen de deurpost, aait het witte hout met haar blauwe nagels. ‘Welkom in dit huis. Ik ken je ergens van,’ heeft ze net gezegd. ‘Ik zag je in het nieuws. Jij bent die nummer één. De knapste man ter wereld.’

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje…

Schimmen van een verloren tijd

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje…

Van Luistervinken en pistachenootjes

De schrijver keek naar de bomen in de tuin die door de wind vakkundig van hun bladeren werden ontdaan. In de bomen woonde een vogeltje met rode wangen en donkerpaarse en bruine veertjes. Het vogeltje kwam soms op de vensterbank zitten. Met zijn nagel tikte de schrijver tegen het raam, waardoor het beestje schrok en wegvloog. Na een tijdje was het vogeltje aan het tikken gewend en bleef zitten. Met zijn vingers aaide de schrijver het raam. Hij schreef er letters op, hele brieven aan het kleine diertje.

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje…

Hidde was hier

Hij was hier niet zomaar naartoe gerend. Hier was hij ver genoeg van alles vandaan om weer te kunnen ademen. Op deze plek kon alles de traagheid krijgen van een oude film. Alles móést ook even stilstaan. Zodat hij zich voor een ogenblik kon concentreren op wat hem zo had verrast. Had verward. Om te kijken wat hij daar in vredesnaam mee aan moest.

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje...

Credits

Verknisperen

Dit is het moment. Ik ben er alleen nog voor mensen die luisteren. Ik ben jullie troost. Want hier ga ik wortelen. Eén worden met het hout, via de poten de grond in dringen, me vermengen met dit schriftje, zacht fluisterend in de wind. Niets waait weg, alles blijft. Voeten diep in de aarde, rug al een beetje van hout, als de leuning. Kijk, daar ga ik, het is heerlijk.

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje...

Credits

Uitermate geschikt

Ik doe altijd hetzelfde. Onder alle omstandigheden. Vandaag bijvoorbeeld. Vóór elk sollicitatiegesprek ga ik een stukje wandelen. Dan ga ik altijd naar hetzelfde bankje. Daar neem ik dan alles tot in detail door. Ik neem daar echt de tijd voor. Ik visualiseer het gesprek. Zo doe ik het altijd. Want weet u wat het is, meneer Wenders?

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje...

Credits

De Viool

Door het openstaande raam waaien de klanken van een viool naar binnen. Ze klinken ijl en worden weerkaatst door de hoge gevels van de huizen. Even weet ik niet waar ik ben. Het bed is hard en smal en het kussen is veel te dik. Mijn nek doet pijn, mijn hoofd bonkt en mijn mond is droog. Ik tast naast me, maar daar is niets. Ook aan de andere kant niet. Ik lig in een leegte, in een donkere kamer.

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje…

Credits

Vroeger…

Elke morgen maakt hij een wandelingetje, na de koffie, wanneer zijn ledematen weer een beetje soepel zijn. De kou trekt ’s nachts in zijn botten en maakt hem stram. Zijn oude huisje is vochtig en kil en iedere ochtend zit hij met een beker hete koffie in zijn handen geklemd bij de gaskachel, te wachten tot hij de warmte weer door zijn bloed voelt stromen, tot de gloed van zijn jeugd terugkeert. 

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje...

Credits

Voor de Vogelvrouwen

Als ik ’s nachts in bed lig, hoor ik het huis tegen me praten. Het kraken van de trap, ook als er niemand overheen loopt, pootjes op de dakpannen, van onzichtbare vogels. Waarschijnlijk zijn het duiven, maar ik stel me voor dat het magische wezens zijn. Uit boeken die ik vroeger las. Vrouwen met vleugels en vogelpoten die blij zijn dat het nacht is, dat ze eindelijk even uit hun schuilplaatsen kunnen komen. 

Luister binnenkort naar de rest van het verhaal op het verhalenbankje…